To pierwsze z miejsc, w których w ten sposób honorowane będą zasłużone osoby związane z Gminą i Miastem Chęciny.
– Ławeczki pamięci, których w naszej gminie pojawiać się będzie coraz więcej, mają przypominać o osobach związanych z Ziemią Chęcińską, które w różny sposób zasłużyły się dla gminy i ojczyzny. To pomniki pamięci, a jednocześnie miejsca odpoczynku, zadumy i refleksji nad uhonorowaną osobą – mówi burmistrz Gminy i Miasta Chęciny Robert Jaworski. – Pierwsza z Ławeczek upamiętnia postać Stanisława Karkoszki, mieszkańca Tokarni, żołnierza Armii generała Andersa, uczestnika historycznej Bitwy pod Monte Cassino. Czas w jakim stanęła nie jest przypadkowy. To właśnie 18 maja obchodzimy kolejną rocznicę bitwy o włoskie wzgórze klasztorne -jednej z najzacieklejszych walk drugiej wojny światowej, w której w 1944 roku polscy żołnierze odegrali znaczącą rolę – dodaje burmistrz Robert Jaworski.
Stanisław Karkoszka urodził się w Tokarni 21 marca 1912 roku. W 1935 roku odbył służbę wojskową w 1935 roku i po śmierci ojca wrócił do kilkuhektarowego gospodarstwa. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany i jako kanonier 2 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów w Kielcach stacjonował w garnizonie na kieleckim Stadionie. Jeszcze we wrześniu 1939 roku dostał się do niewoli pod Włodzimierzem Wołyńskim, skąd z obozu przejściowego w Szepetówce wysłano go do pracy w Kopalni Rudy Żelaznej w Margańcu. W maju 1940 został deportowany na Syberię do ZSRR – w nieludzkich warunkach przy budowie kolei i drogi do Workuty – potem osiemset, dziewięćset metrów pod ziemią w workuckich kopalniach. Dzięki układowi Sikorski-Majski poszedł z generałem Andersem w 2 Korpusie V Kresowej Dywizji Piechoty z ZSRR przez Irak, Iran, Izrael, Egipt, Włochy… „Każdy z Nas to kawałek Polski,gdyby nie było Nas nie byłoby Polski” -mówił. W maju 1944 r. wziął udział w czwartej bitwie pod Monte Cassino tzw. ”Bitwie o Rzym” i przełamaniu Linii Gustawa. 2 Korpus Polski to najsilniejszy bojowy związek taktyczny wystawiony przez Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie w czasie II wojny światowej. Ranny w prawe udo i kolano, dzięki swojej determinacji nie stracił nogi. Od 25.04.-26.05.1944 roku przebywał w Szpitalu Wojsk Polskich Cassa-Massimo i 6 miesięcy był rehabilitowany, a mimo to niedowład w nodze pozostał mu do końca życia. W 1946 roku ukończył Szkołę Powszechną III Stopnia Artylerii Dywizyjnej V Kresowej Dywizji Piechoty, potem został demobilizowany i ze względów politycznych nie mógł wrócić do kraju. Życie jako niechcianego już schorowanego weterana wojennego zmusiło go do emigracji za chlebem do Kanady. W 1948 roku wrócił do Polski. Znalazł się w ojczyźnie, która była dla niego obca, gdzie komuniści żołnierzy 2 Korpusu Andersa traktowali jak wrogów. Osiadł w rodzinnej Tokarni, ożenił się, miał dwie córki i syna. Zmarł w lipcu 2007 roku.
