Niejednokrotnie obserwując ten – jakby nie było – specyficzny rodzaj architektury – zastanawiam się, „co autor miał na myśli”? Już dawno nic ciekawego nie przykuło mojej uwagi do chwili, gdy pośród drzew, uderzył mnie ciąg kolorowych sztachet, które z bliska okazały się być… nartami!
Płot, ogrodzenie – prawie każdy mógłby powiedzieć co nieco na ten temat. Wystarczy przejechać przez dzisiejszą, nowoczesną wieś, a ich bogactwo i różnorodność niejednokrotnie przyprawia o zawrót głowy. Kamienne, ciosane z wielkich kawałków, układane niby niedbale, a tak naprawdę dopasowywane z największą starannością, klinkierowe, kute w najróżniejsze wzory, murowane, poprzeczne, prążkowane, drewniane, ale z dokładnie wymierzonych desek, wyszukiwanych i dobieranych tygodniami, panelowe czy żywopłoty – wyborów tyle, ile klientów i gustów. Rzadkością są już – stanowiące jeszcze kilkadziesiąt lat temu większość – chylące się często ze starości, typowe, drewniane płoty kojarzone z prawdziwą wsią.
Tradycja płotu sięga XIV wieku i choć pierwotnie były one plecione z chrustu, to od zarania dziejów ich funkcja pozostała bez zmian – mają wyznaczać granicę. Dają nam poczucie bezpieczeństwa, informują, gdzie zaczyna się teren, na który nie możemy bezkarnie wejść, w wielu przypadkach są wyznacznikiem statusu społecznego, okazją do pokazania innym, jakie to „piękne mam ogrodzenie”, a nierzadko przyczyną sporów.
Niejednokrotnie obserwując ten – jakby nie było – specyficzny rodzaj architektury – zastanawiam się, „co autor miał na myśli”? Już dawno nic ciekawego nie przykuło mojej uwagi do chwili, gdy pośród drzew, uderzył mnie ciąg kolorowych sztachet, które z bliska okazały się być… nartami!
Ich właściciel – pan Florian Fabryc, kielczanin mieszkający w Brzezinach, miłośnik i instruktor narciarstwa – opowiedział historię oryginalnego płotu.
Skąd zaczerpnął pomysł na takie właśnie ogrodzenie? – Z konieczności i z ….lenistwa – przyznaje z uśmiechem Florian Fabryc. Jak podkreśla, żywotność pierwszego, zrobionego z tartaku skończyła się po około siedmiu latach i trzeba było dokonać wymiany, a ponieważ ochoty na ciągłe remonty czy konserwacje nie było, szukał długotrwałego rozwiązania.
Nieoczekiwanie pomogła mu… praca. Nastąpiła zmiana obowiązujących w sporcie nart – pojawił się problem, co zrobić z tymi starymi, ciągle w dobrym stanie. Wykonane solidnie z trwałych, odpornych materiałów, oryginalne, mające kształt…sztachet – no właśnie!!
Zaczęło się od bramy. Zbieranie materiału trochę trwało, dopóki pierwsi goście podczas przyjacielskiego spotkania w maju nie zobaczyli efektu. Wtedy ruszyła lawina. Narty przynosili byli uczniowie, ludzie, którzy skądś dowiedzieli się o nietypowym projekcie, znajomi. – Tak powstało pięć przęseł, a każde miało około czterdzieści sztuk nart. Niektóre mają po kilkadziesiąt lat. Te wyjątkowe, najstarsze, z lat 60-tych, pieczołowicie chronione, mają być w kolekcji, którą chciałbym w przyszłości udostępnić do zwiedzania – zdradza Florian Fabryc.
Największy jednak sentyment ma do nart firmy Blizzard Thermo, z którymi wiąże się nietypowa historia dotycząca lat 70-tych. – Wówczas, po mozolnych staraniach, uzyskałem paszport i z kolegą wyjechałem do Austrii, gdzie miałem niebywałą okazję zwiedzić fabrykę produkującą właśnie ten rodzaj nart. W trakcie ciepłego przyjęcia, zobaczyłem cały cykl produkcyjny, dowiedziałem się istotnych rzeczy, a na koniec zostałem posiadaczem pary jednych z najlepszych nart – opowiada pan Florian.
Okazja do ich wypróbowania nadarzyła się niedługo potem. – Wiosną, na Kasprowym Wierchu, odbywały się zawody, w których udział mogli wziąć nie tylko zawodowcy. Wśród uczestników były słynne narciarki, jak Dorota i Małgorzata Tlałka. Po wjeździe na miejsce zauważyłem, że narty Blizzard Thermo mają tylko cztery osoby, w tym siostry – bliźniaczki, ich trener i ja. Tamto zdarzenie zaprocentowało przyjaźnią, która trwa do dziś – mówi Florian Fabryc.
A płot? Każda narta to inne wspomnienie, historia pisana ludźmi. I takie właśnie pan Florian lubi najbardziej. – Takie, które mają duszę, przy których chce się zamieszkać, bo przecież dobre płoty tworzą dobrych sąsiadów – podkreśla Florian Fabryc.
Aneta Zelis
