Przeszczepianie narządów jest metodą ratowania życia osoby chorej, która potrzebuje zdrowego narządu, aby żyć. Według polskiego prawa każda osoba zmarła jest potencjalnym dawcą tkanek i narządów. Nie dotyczy to osób, które za życia wyraziły sprzeciw.
W Polsce wykonuje się transplantacje od ponad 50 lat. Nawet w sytuacji tzw. schyłkowej niewydolności narządu można przedłużyć życie pacjenta poprzez usunięcie chorego narządu i zastąpienie innym, zdrowym. Po udanym przeszczepieniu narządu pacjenci mogą prowadzić normalne życie, kontynuować naukę, podjąć pracę.
Niektóre narządy lub tkanki można pobierać od osób żywych pod warunkiem, że dawca wyrazi na to zgodę. Jednak większość narządów i tkanek do przeszczepienia pobiera się od osób zmarłych, u których stwierdzono śmierć mózgu, i ile za życia nie wyraziły one sprzeciwu na pobranie.
Od osoby zmarłej można pobrać nerki, serce, płuca, wątrobę, trzustkę, jelito i rogówkę. Robi się to, gdy zostały już wyczerpane wszystkie możliwości leczenia, a komisja lekarska stwierdziła śmierć mózgową. W takiej sytuacji można pobrać narządy do przeszczepu. Według polskiego prawa każda osoba zmarła jest potencjalnym dawcą tkanek i narządów. Dla większej jasności można wprost oświadczyć, że zgadzasz się być dawcą. Własnoręczne podpisane oświadczenie ułatwia bliskim osoby zmarłej oraz lekarzom uszanowanie wyrażonej woli. Nie pobiera się narządów od człowieka, który za życia wyraził sprzeciw na pobranie narządów i jego nazwisko znajduje się w Centralnym Rejestrze Sprzeciwów.
Źródło: NFZ
