2 kwietnia 2005 r., o godz. 21:37 świat wstrzymał oddech. Wtedy dotarła do nas smutna wiadomość, zmarł Jan Paweł II, Papież Polak, określany mianem Wielki. Zatroskany o pokój i wolność, obrońca życia, który sam doświadczył zamachu na swoje życie.
Polskie ulice zamarły. W całym kraju wprowadzono żałobę narodową do dnia pogrzebu Papieża. Uroczystości pogrzebowe w Rzymie, sprawowane sześć dni później, zgromadziły niezliczoną rzeszę pielgrzymów, którzy przybyli, by oddać hołd niezwykłemu człowiekowi. Tłum skandował wówczas „Santo subito” (święty natychmiast).
Zasiadał na Stolicy Piotrowej przez prawie 27 lat. Zainicjował światowe spotkania z młodzieżą. Przyjmował na audiencjach najwyższych dostojników państwowych i zwykłych wiernych. Odbył ponad sto zagranicznych podróży apostolskich. Ośmiokrotnie odwiedził ojczyznę. Pierwsza pielgrzymka z czerwca 1979 r. Była impulsem do „zmiany oblicza tej ziemi”, zniewolonej przez komunistów. Obdarzono go przydomkiem papież wolności.
Pozostawił po sobie ogromną spuściznę słowa i dzieł niematerialnych, w tym tych skierowanych bezpośrednio do rodaków. Podczas pielgrzymki w 1991 r. apelował o dojrzałą wolność.
Z rodakami pożegnał się 19 sierpnia 2002 r. na lotnisku w Balicach. Na zakończenie ostatniej pielgrzymki do ojczyzny powiedział: „Ojczyzno moja kochana, Polsko, (…) Bóg Cię wywyższa i wyszczególnia, ale umiej być wdzięczna!. Tymi słowami z Dzienniczka Siostry Faustyny pragnę was pożegnać, drodzy bracia i siostry, moi rodacy!”. […] „A na końcu cóż powiedzieć; żal odjeżdżać!”.
Źródło: ipn.gov.pl
Fot.: Kancelaria Sejmu
