Wywiad z Panią Marzeną Papka – nauczycielem klas 0-3 w Szkole Podstawowej w Łukowej, gdzie pracuje już od blisko 40 lat. W ostatnim czasie, zdobyła pierwsze miejsce w Plebiscycie Edukacyjnym „Echa Dnia” w kategorii „Nauczyciel klas 0-3 w Świętokrzyskiem”. To opowieść o zawodzie pedagoga i głębokim zrozumieniu istoty edukacji najmłodszych. W rozmowie, Pani Marzena odkrywa przed nami radości i wyzwania swojej pracy, podkreślając, jak ważne jest podejście do nauczania z pasją i sercem.
– To zacznijmy od początku, gdzie się Pani urodziła, jak wyglądało Pani dzieciństwo?
– Urodziłam się w Tokarni, gdzie mieszkam do dziś. W domu byłyśmy trzy – ja i dwie starsze siostry. Moja mama była krawcową, zaś tata pracował w Nowinach i często wyjeżdżał w delegacje, dlatego zawsze po szkole pomagałam w domu. Będąc w szkole podstawowej często organizowane były wycieczki, czy to na Zamek Królewski, czy to do Muzeum Zegarów w Jędrzejowie. W tamtych czasach była to dla nas niesamowita przygoda. Zresztą do tej pory bardzo lubię wycieczki – zarówno w nich uczestniczyć, jak i je organizować. Od piątej klasy Szkoły Podstawowej, przez jedenaście lat, grałam w piłkę ręczną w Klubie „Świt Wolica”. Bardzo miło wspominam ten okres. Jeździliśmy na obozy, na wyjazdy zagraniczne, gdzie razem z drużyną odnosiliśmy liczne sukcesy.
– Gdzie chodziła Pani do szkół? Czy już od dziecka marzyła Pani o byciu nauczycielem?
– Ukończyłam Szkołę Podstawową w Wolicy. Jak każde dziecko przechodziłam przez różne etapy mojego życia. Gdy bawiłam się z koleżankami w szkołę, zawsze odgrywałam rolę nauczycielki. Wtedy już marzyłam o tym zawodzie.
Pani Marzena Papka w Szkole Podstawowej w Wolicy (Pani Marzena Papka – pierwsza z lewej)
Szkoła średnia, ukończenie studiów pedagogicznych na kierunku edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna pozwoliły mi na realizację moich pasji. I tak rozpoczęła się moja ścieżka edukacyjna.
Ukończenie studiów 1985 rok
Praktyki studenckie w Kielcach (Pani Marzena Papka – pierwsza z prawej)
– Jak wyglądała Pani droga zawodowa?
– Moją pracę zawodową rozpoczęłam w Szkole Podstawowej w Łukowej w 1985 roku, w której pracuję do dziś.
Pierwsze lata pracy w Szkole Podstawowej w Łukowej (Pani Marzena Papka – pierwsza z prawej)
Zawsze podobała mi się ta wspaniała atmosfera, jaka panowała i dalej panuje w tej szkole. Wszyscy się dobrze znamy i tworzymyzgrany zespół. Praca w szkole, w niewielkiej miejscowości, przez prawie 40 lat pozwala zbudować więzi między nauczycielami, rodzicami i dziećmi. Miałam szczęście zżyć się z gronem pedagogicznym, wychowywać i kształcić pokolenia młodych ludzi, a później dzieci moich wychowanków. Bardzo lubię to miejsce. To właśnie tu, w Łukowej, zaczęłam robić to, o czym marzyłam i to, co kocham – pracę z dziećmi.
W Szkole Podstawowej w Łukowej. (Pani Marzena Papka – pierwsza z prawej)
– Jakie wyzwania wiążą się z byciem nauczycielem klas 0-3? To przecież ważny i niezwykle kształtujący etap w życiu młodych osób.
– Decydując się na ten zawód, zdawałam sobie sprawę, że spoczywa na mnie ogromna odpowiedzialność za drugiego człowieka. Ukończenie studiów pedagogicznych pozwoliło mi na realizację moich pasji. Do wyboru właśnie tej drogi przekonała mnie moja umiejętność nawiązywania dobrego kontaktu z najmłodszymi uczniami, zdobywanie ich zaufania i rozbudzanie w nich ciekawości poznawczych. Praca z dziećmi przynosi mi ogromną satysfakcję i poczucie, że moje doświadczenie ma realny wpływ na przyszłość młodych ludzi. Dzięki codziennej pracy z uczniami, dostrzegam ich kreatywność i rozwój. Podejmuję wiele wyzwań związanych z procesem kształcenia dzieci. Lubię pracę w szkole i dzieci, bo potrafią wzruszyć, zaskoczyć, rozbawić. W swojej pracy cenię sobie możliwość tworzenia przyjaznej i wspierającej atmosfery, która sprzyja rozwojowi edukacyjnemu, emocjonalnemu i społecznemu dzieci. Gdy rozmawiam z moimi wychowankami, którzy obecnie spełniają się w wybranych przez siebie kierunkach studiów, czy też w zawodach, które kiedyś wybierali dla siebie podczas szkolnych zabaw, upewniają mnie, że obrałam właściwą, życiową drogę.
Mikołajki. Rok szkolny 2024/2025
– Jakie momenty w pracy nauczyciela sprawiają Pani największą satysfakcję?
– Najbardziej lubię momenty, w których widzę uśmiech dzieci, radość w ich oczach, kiedy udaje im się napisać pierwszą literkę, kiedy strzelą bramkę podczas meczu klasowego, kiedy przybiega do mnie mój wychowanek i chwali się swoimi sukcesami. Najbardziej lubię to, że w mojej, codziennej pracy mam możliwość inspirowania uczniów do działania i kreatywnego myślenia. Staram się wychowywać uczniów w poszanowaniu wartości, odpowiedzialności, wytrwałości i szacunku do drugiego człowieka. Według mnie, okres wczesnoszkolny jest ważnym etapem nauki każdego dziecka. To także od nas, nauczycieli, zależy, czy dziecko rozwinie swój potencjał. Ogromną satysfakcję daje mi możliwość obserwowania postępów moich uczniów. To wspaniałe uczucie i ogromna radość widzieć, jak wychowankowie odnoszą sukcesy. Jestem dumna, gdy po latach rozmawiam z absolwentami naszej szkoły. Ich ciepłe słowa i miłe wspomnienia z okresu szkolnego dają mi dużą satysfakcję. Cieszę się, że wybrałam ten zawód. Z kolei trudniejsze bywają aspekty emocjonalne. Najtrudniejsze są momenty rozstań. Zawsze wzruszam się, kiedy muszę oddać swoją klasę. Dla mnie takie chwile są ogromnie emocjonalne… Bardzo przywiązuję się do moich wychowanków. Także podczas zakończenia roku szkolnego jest dużo łez, ale również dumy i satysfakcji.
– Zajęła Pani pierwsze miejsce w powiecie i w województwie w kategorii „Nauczyciel klas 0-3 w Świętokrzyskiem” w Plebiscycie Edukacyjnym „Echa Dnia”. To dowód wielkiego uznania i zaufania, jakim została Pani obdarzona. Jakie emocje towarzyszyły Pani podczas odbierania nagrody? Czym jest dla Pani to wyróżnienie?
– Tytuł Nauczyciela Roku był i dalej jest dla mnie ogromną niespodzianką. Nigdy wcześniej nie uczestniczyłam w tego typu plebiscytach, czy konkursach. Poczułam się doceniona po tak wielu latach przepracowanych w zawodzie pedagoga. Jednak uważam, że to wyróżnienie to nie tylko dowód mojej wieloletniej pracy i zaangażowania w życie naszej szkoły, z którą jestem związana od ponad 39 lat. Ten tytuł to sukces wszystkich, z którymi dane jest mi współpracować – Organu Prowadzącego, w sposób szczególny Pana Burmistrza, który zawsze wspiera mnie dobrym słowem i dobrze mi życzy, mojej Pani Dyrektor, całego grona pedagogicznego i szkolnej społeczności – uczniów i ich rodziców. Udział w Plebiscycie Edukacyjnym „Echa Dnia”, a później otrzymanie tytułu Nauczyciela Roku, podczas uroczystej gali, było dla mnie ogromnym przeżyciem i zupełnie nowym doświadczeniem. Na scenie towarzyszyła mi trema, ale również radość. Było to jednak miłe uczucie i duże wyróżnienie. W tym dniu wspierała mnie Pani Dyrektor, reprezentująca nasze grono, koleżanka oraz mój mąż. Jestem bardzo wdzięczna wszystkim, którzy nie szczędzili słów wsparcia. Był to wyjątkowy dzień, który już na zawsze zapisze się w mojej pamięci i sercu.
Pani Marzena Papka, podczas uroczystej gali
– Czy ma Pani jakieś szczególne wspomnienia związane z uczniami, które zapadły Pani w pamięć?
– Szczególne wspomnienia związane z moimi uczniami? To każdy dzień rozpoczęcia i zakończenia roku szkolnego, to momenty poznawania się z dziećmi i czas pożegnań po trzech, wspólnie spędzonych latach. Te chwile najbardziej zapadają mi w pamięć.
– Co poradziłaby Pani młodym nauczycielom, którzy dopiero zaczynają swoją karierę?
– Radziłabym, by podchodzili do niej z pasją i uczuciem. Jeżeli będą traktować ją jedynie, jako obowiązek, nie będą odczuwać z niej satysfakcji. Niech nie boją się eksperymentować z metodami i poszukiwaniem nowych rozwiązań. Powinni podchodzić do swoich uczniów indywidualnie, nie porównywać ich z rówieśnikami. Muszą tak nimi pokierować, by dzieci odczuwały radość z nauki, by nie traktowały jej jako przymus, lecz przyjemność. Współczesny pedagog powinien być: wrażliwy, cierpliwy, odpowiedzialny, empatyczny, pozytywnie nastawiony do uczniów i osób, z którymi pracuje. Bieg czasu nie umniejsza znaczenia tym wartościom.
– Jakie są Pani pasje? Co Panią odpręża i daje wytchnienie od codziennego zgiełku?
– Bycie nauczycielem to moje pasja. To wdzięczność, nieustanny rozwój, smak małych i dużych sukcesów. Wytchnienie od pędu dnia codziennego i wysiłku umysłowego daje mi obcowanie z naturą.
Lubię spędzać czas na świeżym powietrzu i pielęgnować ogródek. Nie stronię także od sportu, który zawsze był mi bliski. Niesamowitą radość dają mi również chwile spędzone z bliskimi. Mam wspaniałego męża Marka, cudowne dzieci – Anetę i Pawła oraz kochanych wnuczków – Michałka i Wiktorię.
– Bardzo dziękuję za niezwykle ciekawą rozmowę i poświęcony czas.
– Również dziękuję.
